Jesienny poranek

Żurawi klangor budzi krzykiem
leniwy poranek
Rozprasza mgły, toruje drogę
okruchom światła
Echem niesie obietnicę  dobrego
dnia
Przywołuje spełnione nadzieje,
wypełnia brzegi

Powietrze jak kryształ, wyrywa 
ze snu
Wchodzi w tkankę, oblepia włosy,
skórę
Przywodzi rześkość, wydobywa
energię świtu
Ścieżką przez nozdrza wędruje 
ku niebu...

Po kamienistej nawierzchni ściele 
się szron
Skrzypi jak stare łóżko powodujące 
bezsenność
I srebrzy na wyziębionych 
gałęziach drzew
Zespala zastygłe liście, odmienia 
ich barwę i los

Życie wędruje powtarzając cykl
Zmienia upierzenie jak wędrowny 
ptak
Powróci wiosną na owadzich 
skrzydłach
A teraz nad rozlewiskiem powoli 
zapada w zimowy sen