Do zobaczenia...

Co pewien czas na różnych blogach,  takich - powiedziałabym- mniej "wartościowych" (wartościowe nie podejmują takich kwestii) pojawiają się posty krytykujące inne blogi! Wytyka się brak ciekawych tematów, lub po prostu  brak ich stematyzowania , brak oryginalności , zaciekawienia czytelnika albo  regres, a nawet nuuuudy na pudy. 
Ogólnie dooopa i żenada!

Zawsze, kiedy czytam takie wywody,  doznaję niemiłego ukłucia w sercu z jednej strony - bo odnoszę wrażenie, że to dotyczy właśnie mnie - i natychmiastowego buntu z drugiej??!!
No bo jakim prawem oceniamy innych? Krytykujemy, wyśmiewamy, szydzimy.
Się pytam jakim prawem włazimy z brudnymi buciorami do cudzego życia?!
Nie podoba ci się? Nie czytaj, nie śledź i nie zaglądaj! Masz ten cholerny wybór!

Ja sama często byłam w rozterce. Zastanawiałam się po co ja to robię, po co piszę? Dla kogo?
Miałam poczucie miałkości, bylejakości i takie tam...

Dzisiaj nasz ukochany domek został sprzedany! To, że smutek przepełnia całe moje ciało to sprawa oczywista. Dusza rozdarta płacze, a z oczu łzy płyną same. Ale wiecie co? Dzisiaj coś do mnie dotarło!
Dzisiaj zrozumiałam po co i dla kogo pisałam tego bloga. Otóż dla siebie! Jedynie i wyłącznie dla siebie! W tej materii jest to najlepsza rzecz jaką popełniłam. Może nie jest ona wysokich lotów - nawet na pewno, ale jest ona moja i dla mnie. Jest to pamiątka, kronika, zapis mojego życia tu w tym domku i tym ogrodzie, takim kochanym i ukochanym. Takim wypieszczonym i zadbanym. Zapis życia codziennego, dokumentacja fotograficzna każdej pory roku, a nawet pory dnia. Tu jest ta dbałość o mój trawnik, który uwielbiałam kosić i robiłam to zawsze z wielką ochotą i namaszczeniem, relaksując się przy tym jak w najlepszym SPA.
Tu są remonty i wqrwy na remonty. Tu są zmartwienia i kłopoty, nadzieje i radości no i moje z bożej łaski "limeryki", a także widoki zapierające dech w piersiach, do których  będę wracać zawsze, bo drugi raz już nie trafi się takie miejsce.

Kochani, zamykam tego bloga tak, jak zamykam pewien okres mojego życia.
Dziękuję, że byliście ze mną, wspierali dobrym słowem, pomysłami na obiad, inspirowali w wielu dziedzinach życia. Dziękuję za poezję, którą kocham miłością pierwszą. Dziękuję za wspaniałą prozę, prozę Waszego życia, którą czytałam z wielkim zainteresowaniem. Najzwyczajniej w świecie uwielbiałam zaglądać do Was przez tą "dziurkę od klucza..."

 Dziękuję za wszystko... ♥♥♥

Jeszcze nie wiem gdzie rzuci mnie los? 
Żywię nadzieję, że w dobre i przyjazne miejsce, z bardzo dobrą energią :)

Do zobaczenia gdzieś tam, na wirtualnym na szlaku :)

Ps.1 Będą jeszcze życzenia świąteczne :)

Ps.2 Jak tylko ogarnę się życiowo będę Was odwiedzać :*

Ps.3 Ryczę jak bóbr.. ;(((