Przy piwoniach

Czesław Miłosz - Przy piwoniach 

Piwonie kwitną, białe i różowe,

A w środku każdej, jak w pachnącym dzbanie,
Gromady żuczków prowadzą rozmowę,
Bo kwiat jest dany żuczkom na mieszkanie.

Matka nad klombem z piwoniami staje,
Sięga po jedną i płatki rozchyla,
I długo patrzy w piwoniowe kraje,
Dla których rokiem bywa jedna chwila.

Potem kwiat puszcza i, co sama myśli,
Głośno i dzieciom, i sobie powtarza.
A wiatr kołysze zielonymi liśćmi
I cętki światła biegają po twarzach.

 

Za dużo za mało

 Za dużo myśli, za mało słów

Za dużo bólu, za mało szczęśliwych krów

Za dużo kiczu, za mało ładnych zdań

Za dużo gazów, za mało zdrowych dań

Za dużo wiary, za dużo bajek

Za dużo fałszu, za dużo kwaśnych dupodajek

Za dużo smutku, za dużo łzy

Za dużo goryczy, za dużo  łonowej wszy

Za mało deszczu, za mało sadzawek

Za mało natury, za mało słodkich truskawek

Za mało traw, za mało drzew

Za mało ciszy, za mało zielonych stref

Za dużo pozorów, za mało serca

Za dużo upokorzeń i zgorzkniałego starca

Za dużo obietnic, za mało czułości

Za dużo niechęci, za mało prawdziwej miłości.