Szopka....

Pan Durny i pan Nadziany od pół godziny dreptali niecierpliwie wokół plebani. Ani jeden, ani tym bardziej drugi, nie miał zamiaru ustąpić. Mamrocząc coś pod nosem obrzucali się wzajemnie wzrokiem pełnym nienawiści. Przedłużający się czas oczekiwania wytworzył napięcie o sile kilkudziesięciu woltów. Zaiskrzyło! I doszło do samozapłonu w postaci regularnej bitwy w pobliżu domu bożego.Walkę przerwał ksiądz, który uznał,że czas już wyjechać. Ksiądz znalazł się w bardzo niezręcznej sytuacji. Nie wiedział czy jechać z Durnym czy też z Nadzianym. Nie chciał obrazić żadnego z nich. Po krótkiej ocenie sytuacji wybrał jednak Nadzianego. Po pierwsze, po otrzymaniu reprymendy, Nadziany przejawiał jakąkolwiek skruchę. Co prawda szczerości za grosz tam nie było jedynie pozory, ale w przeciwieństwie do zawziętości Durnego dobre i to. Po drugie, dlaczego zawsze zaczynać od Durnego? 
Durny, wściekły jak rozjuszony byk, pozostał jeszcze  chwilę na kościelnym placu, po czym odpalił maszynę i samotnie odjechał.

W tym miejscu trzeba powiedzieć, że Durny z Nadzianym byli sąsiadami a mieszkali dokładnie w połowie ulicy.

Po krótkiej kolędzie u Nadzianego ksiądz, żeby  zachować jakiś logiczny ład i porządek, udał się w kierunku państwa Normalnych mieszkających na początku ulicy. A potem dalej, po kolei, od domu do domu, aż dotarł wreszcie do domu Durnego. Durny jednak, jak to durny... i zawzięty, z wysoko zadartym nosem, okopał się swoją nienawiścią. Zabarykadował, zamknął szczelnie wszystkie furtki i drzwi, a na dodatek wypuścił na posesję swoje trzy psy obronne rasy york, które robiły tyle hałasu, że uszy księdza od nadmiaru decybeli na około głowy latały...

Niebawem, naprzeciwko Durnego i Nadzianego, zakończy budowę domu niejaki pan Ważny. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że w przyszłym roku na placu kościelnym będą się lać we trzech.