niedziela, 15 grudnia 2013
Dzieci Gorszego Boga
Nikt nie czytał im bajek...
I nikomu nie byli potrzebni
W plugawych oparach życia
W bełkocie pijanych mord
Odarci z ludzkiej godności
Opuszczeni przez Boga....starali się trwać
Teraz jałowi...
Więźniowie własnej przeszłości
Bohaterowie, Błazny i Cienie
Szukają sensu życia
Trafiają na grząski grunt
Chodzą po krawędziach...żeby nie utonąć.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
no właśnie....czy jest dla nich nadzieja? Czy kiedykolwiek będą mogli uwolnić się od przeszłości? Oni inaczej czują, inaczej słyszą, inaczej reagują. Niby zahartowani przez los a jednak bardzo wrażliwi.
OdpowiedzUsuńJest. Ale wiele zależy od nich i tych, co ich kochają. Nie wiem czy oglądałyście Panie Top Chef na Polsacie, ale tam właśnie brał udział taki chłopak. Doszedł niemal do finału.
UsuńPewnie wymaga to wiele wysiłku i cierpliwości.
UsuńJest nadzieja i są możliwości. Sama jestem przykładem :)
OdpowiedzUsuńBardzo ujmujące, poruszające....
OdpowiedzUsuńmimo wszystko wierzę, że jest nadzieja, choć trud na pewno przeogromny
Fajnie, że wróciłaś do pisania :)
OdpowiedzUsuńJuż od jakiegoś czasu, ilekroć byłam u Ciebie, miałam pytać, co z limerykami, ale jakoś nie śmiałam ;-)
A tu coś więcej niż limeryk.
Ja w tym wierszu widzę tych, którym wysyłałyśmy paczki na życzenie :)
Wiersze każdy czyta i widzi po swojemu. Ja własnie tak...