Niedzielne refleksje...

Wstałam dosyć wcześnie.W ciepłym szlafroku i wełnianych skarpetach snułam się bezszelestnie po domu. Lubię niedzielne poranki, kiedy to dom i cała jego Zawartość w objęciach Morfeusza jeszcze. Kiedy jest cisza, kiedy nikt  nic ode mnie nie chce , kiedy mogę pomyśleć i przemyśleć. Za oknami prawdziwa jesień, która  teraz dopiero, szczodrze sypnęła jesiennym liściem. Otworzyłam szeroko drzwi, zaciągnęłam rześkie powietrze do płuc. Było mi dobrze...
Przejrzałam blogi moich Ulubieńców, a tam nowe ciekawe posty. 

Poezja, która daje mi tyle przyjemności i szczęścia-pozdrawiam Cię Emmo i dziękuję. 

Pięknym słowem malowane pory roku( nawet te brzydkie) i radość z każdego zwykłego dnia-kłaniam się nisko Kalino i żałuję, że nie miałam w liceum takiej polonistki jak Ty :).

Pati, swoją energią i niepoprawnym optymizmem, mogłaby góry przenosić...również pozdrawiam i chcę Ci powiedzieć, że zarażasz mnie tym optymizmem.

 Moniko, dla Ciebie cytat:"W życiu musi być dobrze i niedobrze. Bo jak jest tylko dobrze, to jest niedobrze"(Ks. Jan Twardowski). Śledzę Twoje zmagania i podziwiam za upór, za wytrwałość w dążeniu do celu, za niezłomność no i za pyszne sery :).

Wreszcie Julia... swoją "Siłaczką" poruszyła czułą strunę. Dokładnie rok temu rozpętało się piekło, kiedy to w stanie ciężkim zawiozłam Męża do szpitala. Dłuuuugie cztery tygodnie badań, cierpienia i nieopisanego lęku w oczekiwaniu na właściwą diagnozę. Białaczka, szpiczak, chłoniak...tyle było wersji. Po czterech pełnych tygodniach, postawiono właściwą diagnozę i przewieziono Męża do akademii. Tam chemioterapia, najpierw dożylna i duże dawki sterydów, potem doustna i mniejsze dawki sterydów. Obecnie czuje się dobrze, ale z powodu dużego uszkodzenia serca nadal jest osłabiony, silne leki też robią swoje. Ale będzie dobrze! Już jest! 

Trochę się rozpisałam :), tak mnie jakoś naszło. Mam nadzieję, że nie zepsułam tej pięknej niedzieli :).

Ciepłego, miłego tygodnia życzę :)