Charlott-ka

Miła niedziela...taka cicha i spokojna, nawet psom nie chce się szczekać. Pięknie to wszystko zostało kiedyś ułożone. Po ciężkich
sześciu dniach wytężonej pracy, podarunek w postaci dnia siódmego.
Jako dziecko, zawsze z niecierpliwością czekałam na niedzielę.
Rano budził nas zapach zupy mlecznej, albo świeżo upieczonych, 
przez babcię,bułeczek maślanych i do tego kakao. Po śniadaniu
szykowanie się do kościoła. Najbardziej w przygotowaniach
rozbrajał nas dziadek. Stał nieruchomo, jak  manekin, a babcia
go ubierała. Dosłownie. Nie, nie był niepełnosprawny.Był jak
najbardziej sprawny. Taki mieli swój miłosny zwyczaj. Najpierw podawała mu koszulę, on ubierał, a potem ona zapinała guziki. I jeszcze krawat i marynarkę...i ostatnie pociągnięcie, po "manekinie",
szczotką do ubrań. Zimą zakładała osobiście na jego szyję szal,
podawała jesionkę lub kożuch...No i tak wyglancowany zabierał
całą ferajnę. Do kościoła był spory kawałek, piechotką. Wracaliśmy
prawie na pachnący obiadek.  W niedzielę, jak amen w pacierzu,
smakowity rosół i potrawka z kurczaka albo królika.
Dziadek nigdy nie pracował w niedzielę. Zawsze powtarzał:
"Pamiętaj, abyś dzień święty święcił".

Ps. Pomocnik szefa kuchni (ten powyżej) zdał egzamin...zjadł spory kawałek :)))