Powiadają,

że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.  I prawda to prawie święta. 
Ranek spowity ciężkimi chmurami, z przelotnym ale bardzo intensywnym deszczem, pokrzyżował moje sportowe plany. A ponieważ wczorajsze działania antyzakwasowe na niewiele się zdały, postanowiłam zaserwować sobie kąpiel "we" wannie, z udziałem aparatu do rehabilitacji ozonowo-tlenowej. Takie cóś dostałam kiedyś "w gratisie" kupując (i przepłacając) inne cóś. Nie ważne. Kąpiel była cudowna i spełniła swoje zadanie, rozbijając (choć trochę) cząsteczki kwasu mlekowego.
 A potem, nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki chmury  rozstąpiły się i wyszło piękne słońce. No! Na to czekałam! Wyrwałam jak oparzona.
Biegłam tą sama trasą. 
Dzisiaj jednak, mimo większego entuzjazmu i sił, jak mi się zdawało, było gorzej niż wczoraj. Częściej brakowało mi tchu i aż trzykrotnie przechodziłam w marszobieg. Byłam jednak dzielna, nie podałam się i dobiegłam do końca trasy. Czasu na razie nie liczę, nie chcę się stresować. W międzyczasie rzęsisty deszcz, oczywiście!
Tak czy siak, czuje się fantastycznie!!!! I zauważyłam mniejszą ochotę na jedzonko! To bardzo dobrze wróży :)))
Jutro pobudka, bladym świtem i wio!!!