matczyna miłość

„Jest jedna miłość, która nie liczy na wzajemność,
 nie szczędzi ofiar, płacze a przebacza, 
odepchnięta wraca - to miłość macierzyńska."

                                                                                                  Józef Ignacy Kraszewski

Powiadają, że od urodzenia  dziecka aż po jego pełnoletność czyli co najmniej 18 lat, przepełnione jesteśmy
ogromnym o niego lękiem. I, że do tego strachu można przyzwyczaić się tak, jak do filiżanki codziennej porannej kawy?! Ale to nie prawda, to bzdura totalna! I my, prawdziwe matki to wiemy! Bo tak na prawdę niepokoimy się, trwożymy i zamartwiamy przez całe nasze życie. Po opuszczeniu gniazda przez "pisklę" grunt osuwa się nam spod nóg, opadają długo rozpostarte skrzydła a my nie umiemy znaleźć dla nich nowego miejsca. Długo "fruwamy" w poszukiwaniu kolejnego zajęcia. Pochlipując po drodze, a nawet zalewając się hektolitrami łez zarzucamy  sobie brak właściwej opieki nad onymi. Obraz wyrodnej matki, pomimo bezgranicznego poświęcenia, jawi się nam codziennie przez długi czas. I nawet jak już wiemy, że pisklę ma nowe bardzo przytulne i bezpieczne gniazdko to niepewność nadal  bierze górę nad rozsądkiem....bo tak na prawdę, jak nie widzimy na co dzień, to co my tam wiemy?! Myśli straszne kłębią się i rozpychają a jedna od drugiej bardziej przebiegła i perfidna jest - a czy dobrze się odżywia, a czy nie nadużywa....tych no, używek! A czy zimą nosi ciepłe ubrania, czy wystarcza mu "od pierwszego do pierwszego"...czy jest dobrze traktowany, szanowany, niewyzyskiwany, nieprzemęczony, nieprzepracowany, czy umie odnaleźć się w tej strasznej dżungli życiem zwanej....?! Oj!!!!!!!!!!!!!!!!

Prawdziwa matka boi się, ,bo kocha dziecko miłością przeogromną.

Moje Kochane, kochajcie - kochajcie całym sercem a wszystko będzie dobrze :)