Nie chciałabym smucić...

ale... 

Pogoda uwzięła się i popsuła piękny początek nowego roku. Niby styczeń a jakby listopad. Wieje i leje z niewielkimi przerwami każdego dnia. Wszechobecna błoć i szarość. Nawet psy wychodzą niechętnie. A do tego świat zwariował. Z "każdej strony" straszne lub mało optymistyczne wieści. 
To wszystko napawa mnie dziwnym rodzajem lęku, podcina skrzydła, zaburza normalną egzystencję, dołuje. Cały czas wydaje mi się, a właściwie mam takie przeczucie, że niedługo wydarzy się coś jeszcze gorszego. I niby staram się myśleć pozytywnie, odpędzać natrętną myśl ale...no właśnie! Wiśta wio  łatwo powiedzieć.

Jest już po kolędzie i jutro mam w planie schować ozdoby świąteczne. Choinka w tym roku wyjątkowo dobrze się trzyma i żal mi jej trochę. Wygląda ładnie i nie sypie się jeszcze, a przy tej okropnej pogodzie jest na co popatrzeć. Trzeba jednak od razu zrobić wszystko, nie warto rozkładać roboty na raty.
 Kolęda w tym roku była "dziwna".Ksiądz wpadł i wypadł. Może dlatego, że przyszedł do nas prawie na końcu, a czekaliśmy na niego cztery i pół godziny. Niby starał się zachować pozory i nieco zagaił, ale widać było, że siedzi jak na szpilkach. Z powodu takiego zachowania odniosłąm wrażenie, że przyszedł tylko po kopertę. Ale, i tak go lubię :). Swoja drogą, chyba tylko w naszym kraju ostał się ten archaiczny zwyczaj chodzenia księży po domach.

Dzisiaj usłyszałam fajny - tak mi się zdaje - kawałek. Podzielę się z Wami i miłej soboty życzę :)

:))