11 stycznia

Był wczoraj.

Dzień zupełnie niepodobny do tego sprzed sześćdziesięciu lat.

Wówczas zima zaatakowała z całą swoją mocą,  mianując się zimą stulecia.

Wichury, zadymy i olbrzymie zaspy sparaliżowały cały kraj. 

W takich okolicznościach przyrody przyszłam na świat, w małym prowincjonalnym miasteczku. Byłam pierwszym (z kilkorga) dzieckiem mojej młodziutkiej i niedoświadczonej w temacie macierzyństwa matki.

Zaspy były tak grube i szerokie, że sanie były jedynym i słusznym  środkiem lokomocji, a które to przetransportowały mnie - niemalże jak księżniczkę - ze szpitala do cieplutkiego domu. 

Moja droga życia nie była jednak księżniczkowa, ani usłana różami. 

Wręcz przeciwnie. 

Ból, cierpienie, porzucenie, osamotnienie, ciężka praca ponad siły małego dziecka, opieka nad młodszym rodzeństwem i odpowiedzialność za nie, ograbiły mnie całkowicie z mojego dzieciństwa i stworzyły wojownika. Wojownika, który desperacko walczył z przeciwnościami losu, który bronił  młodszego rodzeństwa, a także i matkę przed atakami zamroczonego alkoholem i agresywnego ojca.

 Często własnym kosztem. 

Te straszne przeżycia towarzyszyły mi do momentu zdania matury i wyprowadzenia się, a właściwie ucieczki z rodzinnego gniazda.

Opuszczając dom rodzinny czułam niesamowitą ulgę. Wolność i swoboda przepełniały całą moją udręczoną  duszę. Wkraczałam w nowy świat z poczuciem, że wszystko co złe już się wydarzyło, i,że teraz to tylko cud-miód i orzeszki, sielanka i totalny luz blues.

Ale te straszne przeżycia - traumy z dzieciństwa nie ulatniają się jak kamfora, nie opadają jak gęsta mgła o poranku. One są w nas. I to one są źródłem problemów w dorosłym życiu. To one kształtują naszą osobowość i wyzwalają reakcję wobec różnych życiowych zawirowań i problemów.

Upiory przeszłości i mnie prowadziły w moim dorosłym życiu, z czego nie zdawałam sobie sprawy. Kontrola i totalny brak zaufania do kogokolwiek i czegokolwiek były priorytetem. Do tego bezpardonowe walenie prosto z mostu. Ciągły gniew, konfrontacja, stawianie na swoim, ochrona rodziny przed tym "strasznym" światem, wyolbrzymianie problemów, ciągłe wychodzenie przed szereg...etc, etc...

Lata walki (niepotrzebnej) spowodowały smutek i pustkę, a także stany depresyjne. 

Spowodowały również całkowite zatracenie siebie i oddalenie się od samej siebie tak, jak tylko jest to możliwe. Często nie wiem kim na prawdę jestem, ale pracuję nad tym. Do niedawna jeszcze, najczęściej zadawanym pytaniem samej sobie było: po co i dlaczego!? Teraz tego nie robię.

A takie tam gadki o karmie czy grzechu pokoleniowym - w zależności od wyznania - to zwykłe pierdolenie kotka za pomocą młotka.

W poszukiwaniu odpowiedzi na zadane przez życie ciosy, ludzie wymyślają różne historie, różne bajki. Żeby nie zwariować. Bo trzeba JAKOŚ uporać się z własnymi emocjami, gdzieś je poupychać i zaszufladkować. Bo życie jest po to, żeby żyć!

Kiedyś bardzo poważnie myślałam o terapii, ale nie składało się, nijak.

Teraz nie mam ochoty na wyciąganie tych wszystkich demonów z zakamarków mojej duszy. Zresztą teraz nie ma to już większego znaczenia. Wszystko co miało się wydarzyć, wydarzyło się.