Jesienny poranek

 Żurawi klangor budzi krzykiem

leniwy poranek

Rozprasza mgły, toruje drogę

okruchom światła

Echem niesie obietnicę dobrego

dnia

Przywołuje spełnione nadzieje,

wypełnia brzegi

Powietrze jak kryształ wyrywa

ze snu

Wchodzi w tkankę, oblepia włosy,

skórę

Przywodzi rześkość, wydobywa

energię świtu

Ścieżką przez nozdrza wędruje

ku niebu...

Po kamienistej nawierzchni ściele

się szron

Skrzypi jak stare łóżko, powodujące

bezsenność

I srebrzy na wyziębionych

gałęziach drzew

Zespala zastygłe liście, odmienia

ich barwę i los

Życie wędruje powtarzając cykl

Zmienia upierzenie jak wędrowny

ptak

Powróci wiosną na owadzich

skrzydłach

A teraz nad rozlewiskiem powoli

zapada w zimowy sen.